bu filmden aldığım doymuşluk hissini senede çok az sayıda yaşıyorum. en son the gift aynı hazzı vermişti.
aslında sinema tarihi gibi bir film. 1 asırdır gelişen kurgusal teknikler, görüntü teknikleri, kameralar, ışık ayarlamaları, prodüksiyon ve oyuncu yönetimi gibi alanların tekamülüne şahit oluyoruz filmde. sadece parçaları birleştirmekle kalmıyor, aynı zamanda yönetmenin kendisinin ve hiçkimsenin denemediği yeni uğraşlar içinde olduğunu görüyoruz.
doğa hayatı, ilkel geçinme yöntemleri gibi şeyler aşırı şekilde ilgimi çektiğinden olabilir; filmle olan etkileşimim son düzeydeydi.
tarantino, herzog, gibson gibi çokça referansı olmakla birlikte bu kişilerin kıskanacağı da bir eser bırakılmış ortaya.
müzikleri yine gustavo santaolalla gibi dahilere emanet edilip son sahnedeki gone with the wind'in hayatın anlamını çözmüş kadın karakteri gibi bir bitiş olmasaydı eminim film daha da iyi olabilirdi.