bu ayrım birçok şekilde seçim farklılıklarına uğrayabilir. ben kendi meramımı biraz anlatayım.

üniversiteye kadar sürekli ailemin yanında kalmış biriyim. üniversiteye gelip yurda çıkınca, kendi küçük kararlarımı vermeye başlayınca işin suyu değişti. tabii bu belli bir zaman boyunca anlaşılmıyor. ne zaman anlaşılıyor? o uzun tatillerden birinde eve gittiğiniz zaman. kendi adıma konuşmam gerekirse acayip sıkılıp halılarda yuvarlandığım zamanlardı. birinin size "yat oğlum, kalk oğlum, yapma oğlum." demesi bile sinir bozucu olabiliyor o zaman. bu anneniz olsa bile üstelik.

şu an eve çıkmayı düşünüyorum. umarım bunu başarırım. çünkü insan bir süre sonra kendi dizaynına çekiliyor. kendi benliğini yansıtmak istiyor. aile bu konuda, yanınızda olduğu zaman, düzenleyici bir faktör gibi arkada duruyor. kendi düşüncesine göre gerektiği zaman devreye giren bir düzenleyici bu. ben bunu istemiyorum. buna belki kendi ayakları üstünde durma dürtüsü denilebilir ancak ben emin değilim. bu cidden karmaşık bir denklem.

en iyisi ikisini de deneyin, tarafınızı seçin.