suç atılan bir adet var oluş anı. kişinin birileriyleyken, tekken, oradayken, buradayken, sessizken, gürültülüykenki herhangi bir yaşam anına cevaplarını bilmediği ve sorularını soramadığı sızıları dahil olunca hisler katlanılmaz olur. o an yalnızlık taşlanır. oysa acı bu anda değil, var oluşun kendindedir. insanın kendini gerçekleştiremeyişinde ve bunun sonsuz ızdırabındadır.

yalnızlığın huzurlu anlarını tadanlar. varlıklarının en tatlı dilimini yediler.

fiziki yalnızlık ile içsel yalnızlığın kesişim noktası olan "ben" kendini keşfedemeyişinden öyle korkar ki, durmadan süren bu devinimli hayattan alamadıklarını görmeye korkar. korku canını yakar, acı ağlatır, ağlamak yorar, yormak uyutur. yalnızlığından kaçmak için bu huzursuz canlı yine kendi zihnine koşar.