neredeyse bir iki haftadir hemen hemen her gun yaptigim eylem.

butun eski, yeni, kustugum, kusmedigim kim var kim yok herkesle vedalasiyorum. vedalasmak eylemi onceden bana hicbir sey ifade etmezdi ama suan hayatimin donum noktalarini olusturuyor. gercekten gerceklestirmesi en zor is.

duygusal bi insan olarak vedalar karsisinda en ufak bir duygu belirtisi gosteremiyorum. icimde birikiyor hissediyorum. bi yerde cok fena patlayacagim -yuksek ihtimalle ucaga binmeden ya da bindikten sonra olacak- bir sure kendime gelemeyecegim gibi geliyor..

yolda gordugum yavru kediye kopege bile aglayabilen ben, yillarimi gecirdigim insanlara veda ederken sadece burnumda bir sizi oluyor..

son olarak;

".. herkese selam, sana hasret.."