rus sinemasında en sevdiğim yönetmendir andrey zvyagintsev. hemen hemen ulaşabildiğim bütün filmlerini izlemişimdir. bir konuyu anlatabilmek için küçük detaylarda yakaladığı o muntazam pencerelerden harika sahneler seyrettirir. özellikle fotoğrafla ilgileniyorsanız, sahnelerindeki enfes kareler ufku tazeleyerek zenginleştiriyor. zaten andrey’in filmlerinde görsel estetik olmazsa olmazıdır.

loveless, sevgisiz bir film. kuşaklardır mutsuz olan bir rus toplumunun da filmi aynı zamanda. zhenya’nın oğlunu kaybetmesi aslında toplumun bir geleceği nasıl kaybettiğinin göstergesidir. şiddetle, kavgayla, öfkeyle yoğrulmuş alyosha’nın kaybolması, sevgisizliğin nasıl bir sonuç doğurduğunun bir metaforudur. tıpkı türkiye gibi. filmi izlerken rus toplumun yerine türk toplumunu düşündüm. fazlasıyla örtüşüyor, andrey’in anlattıkları, bizim yaşadıklarımızla.

yaraya tuz döken loveless’i her açıdan irdeleyebilmenin rahatlığını veriyor. bireysel bir portre olarak da sevgisizliğin yarattığı kaosun bir yaşamı, bir dünyayı alt üst edecek kadar kötücül bir güce sahip olduğunu da gösteriyor. bu filmi anlayabilmek için andrey’in ayrıntılarda sakladığı gizli kapılara ulaşmak gerekir.