ya öncelikle, bunuel'i dali'den bi yüz kat daha fazla seviyorum, onu söyleyeyim.

film insanı bir şok durumuna sokan, iç içe geçmiş iki görsel ile başlıyor. bunun ve gerçeküstücülüğünün detayları bolca mevcut her yerde (herkes böyle başlamış cümlelerine).
benim kendi yorumum, ergenlik, anne, "baba'nın ölümü" gibi mefhumların yanında, insan ilişkilerinin metaforlar ile gayet ilerici değerler üzerinden sorgulandığı güzel bir yapım. bu değerleri medeni haklar üzerinden değil, savaşın ardından (on yıl) yapıldığını ve bilinç-dışına nüfuz etmiş sesini yüzyıl kadar sonra yeniden canlandırarak düşünüyorum. en azından söylendiği kadar delice bir yan göremedim (gayet de beğendim yanlış anlaşılmasın). bunuel'in vizyonu için, sahneleri birbirine bağlayamasanız bile eğer bir iki defa izleyip yorumlarsanız, film hakkında dali'den daha fazla düşünmüş olacağınıza bahse girerim. bence bunuel ile dali'nin kendi sesleri de birbirine çok karışmıyor. birbirinden bağımsız hareket eden bu çarklar herhalde kısa ya da uzun başka bir yapım içerisinde olsaydı "peki tamam hadi '29 olduğu için okey" deme ihtimalim yüksekti. fakat eserin kendisi neden bir noktada "görme biçimleri" ile bu kadar içli dışlı, onlarca yıl sonra berger ve baudrillard ile sezgisel kardeşliğinden anlaşılıyor ve saygıyı hak ediyor.
velhasıl bence sinemaseverlerin 16 dakikasını ayırıp izlemesi gereken güzel yapım.