dumanlıdır. hüzünlüdür. kırıcıdır.

yaprak benzetmesiyle rahatlıkla hayatını anlatabildiğimiz insan bazen isteyerek bazense istemeyerek bir şehirden başkasına taşınmak zorunda kalır. taşınma yanında ayrılık da getirdiği için kişiyi hüzne gark eyler.

insanlar şehirlerle bağ kursa da anlamlandırmak için şehrin her noktasına ve her anına bir veya birkaç insan yerleştirir. şehri insanlarla bütünleştirir. yeni gideceği şehirde de köşe başına aynı insanı, öğle arasına başka bir aynı insanı yerleştirmek ister ama olmaz tabi. insanlar hakları olan yaratıklar oldukları için kutulanamazlar veya kargolanamazlar, bu yüzden de insan sevdiklerini yeni şehrine götüremez. en fazla bu insanlarla olan anılarını ve onların anılarını götürür.

yeni şehre yerleştikçe köşe başlarına veya öğle aralarına başka insanlar yerleşmeye başlar, fark etmeden, sinsice ama rahatsız edici olmadan. güzel insanların yerine zamanla güzelleşen başka insanlar dolmaya başlar. hayat döner değişir de taşınan zerre farkına varmaz.

insanın hayatı yaprak gibi midir bilmem ama kendisi fidan gibidir, bir yerde çok güzel boy verirken yeni bir yere taşıdığınızda ilk başta bir yadırgar, boynunu büker, fazladan sevgi ve ilgi ister, eğer yeterli sevgi ve ilgiyi görürse yeni yerine de hızlıca alışır. bir bakarsınız önceki yerine göre daha hızlı daha güzel büyümektedir.

velhasıl kelam tebdili mekanda ferahlık vardır.