2013 yapımı belgesel au bord du monde (dünyanın kenarında), 13 ana karakterin hikâyesiyle bize farklı bir “düşler şehri paris” portresi sunuyor. yönetmen claus drexel, ekibiyle bir yıl boyunca kentin ünlü meydanlarını, sokaklarını arşınlamış ve yüzlerce saatlik çekim yapmış. sözü verdiği evsizler bizi düşleri, kederleri ve hayat hakkındaki düşüncelerine ortak ediyor. hep gördüğümüz ama asla işitmediğimiz insanlar bu sefalet ve acının, aslında tüm insanlığın ayıbı olduğunu anlamamızı sağlıyor.

paris tüm ihtişamıyla sarıp sarmalıyor ve büyülüyor herkesi. ışıl ışıl her şey. kiliseler, eyfel kulesi, cafeler, bulvarlar, meydanlar. geceleri bir başka güzel paris. ama bazılarımız gece olmasın istiyorlar. doğru görüyoruz belki sağda solda onları ama çoğunlukla hiç iz bırakmıyorlar ve hiç işitmiyoruz. muhtemelen işitmeye ve düşünmeye gücümüz de yok. tıpkı ankara'nın kentsel dönüşüm alanlarında yıkık dökük evlerde, barakalarda, çadırlarda yaşam mücadelesi veren geri dönüşüm işçileri gibi, mülteciler gibi. ama bir nüfuz ettiler mi içinize hiç çıkmıyorlar bir daha. bir yumruk gibi göğsünüzde.

geçen yıl insan hakları film günleri kapsamında izlemiştim bu belgeseli. unutulur, yenir yutulur film değil. fena halde can yakıcı. yüzünüze çarpıp bırakıyor. çaresiz hissettiriyor ve çaresizlik de pek başa çıkılır şey değil. bir çaresi yok mu gerçekten? olmalı mutlaka...