sevmediğimiz insanlarla çevrilmişken, iğrenç beyaz ışıklar beynimizde zonklarken, ilginç bir şeyler yaşamamışken/yaşamaya uğraşmamışken, aptal aptal ilaçlarla hayatımızı sikip atıyoruz. bir fabrikada 12 saat çalışırken, ne ürettiğimizi bile bilmeden iki somunu garip bir demire sıkıştırırken, açken, ölürken, savaşlarla yitirirken gençliğimizi... "hangi gerçek için bölmeliyim uykumu?"