-
bir de şu tanımadığınız halde göz göze geldiğiniz insanlar vardır hani. doğal olarak gözlerinizi kaçırırsınız. nezaketen öyle gerektiği için. ama işte tam o zamanlarda gözlerini dikip önce senin gözlerini kaçırmanı bekleyen insanlar var ya dayanamıyorum onlara. sanki o an, önce benim gözümü kaçırmamla yeniyor beni, o kazanıyor, enerjimden bir parça alıyor. çok kafama taktım bunu. hatta bir daha böyle bir durumda bakabileceğim kadar bakmayı deneyeceğime dair kendime söz de verdim. denedim de birkaç insan üzerinde ve başarılı oldum. ama hiç hoş bir şey değil ya. o kazanma güdüsü bile tatmin edici değil.
gel zaman git zaman unutmuşum bu kararımı. tabi böyle bir durumda önceden kararlı olmak gerekiyor. yine başıma geldi. göz göze geldik. ben kafamı çevirinceye kadar bakıyor. tamam kötüniyetli değilsin ama çek o gözünü işte benden önce. sanki tacize uğruyorum da sessiz kalıyormuşum gibi rahatsız hissediyorum. hayatta düstur edindiğim utanma, utandır mottosuna rağmen yine ben kaçırıyorum gözlerimi yine ben. -
karşımdakine kırılmışsam yüzüne bakamıyorum ya garip bi huy ama sürekli gözlerimi kaçırırım. ya da sakladığım bi şey varsa. -
bir arkadaş düşünün çok samimisiniz ortaokul döneminde daha sonra bu insanı üniversite dönemlerinde görünce size selam vermiyor, göz göze geldiğiniz an gözlerini kaçırıyor. tonlarca küfürün sebebidir. yaşaması hatadır. allah'ın belasıdır kendisi.