hiçbir sonuca varmayan ve iyice dibe doğru giden hayattan soğuma hissinden başka bir şey vermeyen şey.
ne yapacağım, ne yapmalıydım, yapacağım ama olacak mı, olacaksa iyi mi olacak, iyi olursa şöyle olur mu, ya kötü olursa, sonra ne yapacağım, ailem teker teker gittiğinde ne yapacağım, hayatta nasıl devam edeceğim, nereye sıçacaklar diye beynmin içinde sorguya çeken endişeli ben sürekli sakin ve endişesiz olan kısmı dövdü durdu kaç zaman boyunca.
okul bıraktım kaç defa, işlerde sıkıldım, ne aileden para var ne de doğru düzgün kazandığım her hangi bit yer. o kadar plansız ve programsızım ki, o kadar hiçim ki toplum piramidinde, buradaki ilk entrym bu, dönüp bir daha yazar mıyım bilmiyorum, belirsizlik.
hayallerim, ideallerim, güzel dünya düşlerim, güzel iş düşlerim bir yanda, bunların ağırlığıyla neden yapmıyorum, ne yapacağım, geleceğim nasıl olacak, ben bu muyum, o güzel gelecek düşlerim emeklilik sigortasına mı yatırılacak, bu hayata nasıl sığacağım, ne yapacağım, aile kurarsam, çocuk yaparsam onlara nasıl bakacağım, kimse bu durumda benimle çocuk da yapmaz zaten, beni de aranıza alın endişesi kaplıyor bazen her yanımı, otobüs misali hayat, düzgün düzgün akbilleri giyimleri olan insanlar, nasıl sığıyor hayatlarınız o otobüse, kapıda kalmış gibiyim. kaçırdım diye, ne yapacağım diye endişe ediyorum bazen.
bazen ama, genelde görmüyorum bile otobüsmüş, neymiş. bir köpek görüp kafasını okşuyorum, güneşe bakıyorum, yağmur yapar mı diye tahmin ediyorum ertesi gün için. hayat bu endişelerle kaçırdığımız zamanda yapmamız ve anlam vermemiz gereken şeylermiş diyorum. o otobüse bakıp vah edeceğine, korkacağına dönüp yandaki köpeğin başını okşamak, ötede darbuka çalan romana gülümsemek ve ertesi gün doğacağına yemin etmiş güneşi izlemek.