on bir yıl sonra çekilmiş olmasına rağmen "eşkıya" ile arasında konu olarak neredeyse hiçbir fark olmayan klişelerle dolu film.

saflık derecesinde tertemiz bir eski zaman adamının, sevdiklerine zarar gelmesiyle birden kötü adamlarla onların anlayacağı dilden konuşmaya başladığı ve itin, puştun burnundan fitil fitil getirdiği bir hikayeye sahiptir.

film klişelerle dolu ama her iki filmde de diyaloglara emek verilmiş. yerli yerinde, sırıtmayan diyaloglarlara sahip filmler. kimileri ise yıllar geçse bile unutulmayacak kadar güçlü diyalogların. bu anlamda eşkiya'yı daha üste koyarak her iki filmin de rüştünü ispat ettiğini kabul etmek gerekir.

film klişelerle dolu ama karakterler öyle bir yerine oturmuş ki baş kahramanımızın öldürme şekli bile özgün. kendi değerleriyle ve seyircinin vicdanıyla uyumlu.

"ben sana çocuğa kefilim demiştim, bir mesele olursa benimle konuşmalısın demiştim, sözünü tutmadın çocuğu öldürdün. olmadı... anlaşmayı bozdun..." eşkiya, çeteci yeni yetmenin kel kafasını masaya dayar ve tek el ateş eder.

türk izleyici için de bugün raskolnikov'un baltası neyse, ali osman'ın yüzüğü odur.

velhasıl;

çeteci, mafyöz yeni yetmelere karşı değerlerimizin ve vicdanımızın zaferini müjdeleyen, güçlü olanın değil haklı olanın yanında durmayı öğütleyen,
yetenek ve emek varsa klişerin de güzel olabileceğini kanıtlayan film.