hiç dokunmadığımın, hiç koklamadığımın, hiç hissetmediğimin, görmediğimin, ah beni ben anlatınca anlayanımın terkedişiyle kendime geldim.
sadece bir ses ve kelimelerden ibaret olanla, nasıl olur da telepatik bir ilişki düzeyine gelinebilir mucizesini anlattım. anlanmadım. terkedilişimle kendime geldim.

aldım elime en ağır demirli kazmayı ve en pis küreği. vakitin ve mekanın zerre önemsiz olduğu, yağmurla terimin birbirine karıştığı, kahrolası gece sildim, kaçtım, gömdüm her şeyi.

öyle gömdüm ki gömdüğüm yeri hatırlarım korkusuyla gidemiyorum oraya. bilirsiniz, telefonda mesajlara girememek, galeriye girememek gibi. o siteye giremiyorum.

anladım ki, tüm kusurlarına kurban olmak istemeyeceksin. tüm hataları, olumsuzlukları bile kalkıp sevmeyeceksin. yıllar yılı her şey ile dışlanmışı alıp, ondan daha dışlanmış yaparsanız kendinizi, o da popüler kültür insanları gibi yargılayacaktır sizi aslında olmayan şeylerle.

her zaman azılı bir hayvan gibi saldırıp, koparıyor işte insanın bir parçasını başka bir insan.
biz tükendiğimizi anlıyoruz fakat, onlar anlamıyorlar büyümediklerini...