tahammülüm kalmadı. ne insanlara, ne yaşamaya, ne kendime ne de düşüncelerime.
yok mu bir formülü bunun?
bir haftalığına tamamen mutlu bir insanın bedenine sızıversem de ne olduğunu yeniden hatırlasam.
mutluluk çok nankör, yaşamadıkça unutuyorsun ne olduğunu. onsuz yaşadıkça da dayanamıyorsun bu halet-i ruhiyeye.
bir yıl boyunca uyusam ve uyanmasam hiç gocunmam. gerçi uyuduğumda da rüyamda sürekli birilerinden, bir şeylerden kaçarken görüyorum kendimi.
her taraf zindan gibi.
aynı türkiye gibi ruh halim, üç tarafı savaşlarla çevrili.