bu aralar stajım olduğu için okula gitmeye devam ediyorum, yani hastaneye. kantinde sıra beklerken bir önümde bebek arabasının içinde küçük bir kız çocuğu vardı, yüz yapısı down sendromunun tipik yüzüydü. bana bakıyordu, o kadar güzeldi ki! ellerimi ona doğru götürdüm, sanki parmaklarımı tutmak istiyor gibiydi, sonra yakaladı parmaklarımı. ben gülümsedim, o parmaklarımı tuttu. sonra annesine baktım, mutlu olduğunu hissettim. kısa bir andı, ama güçlü bir bağdı. 13-18-21 sadece birer sayı, daha fazlası değil. yani demem o ki "bizi" güzelleştiren tek şey, sevmek.

not: hastalık değil, sadece genetik farklılıktır.