pozitif ayrımcılığın ırkçılık versiyonu galiba. irkçılık kabul edilemez ama pozitif ırkçılık daha kötü. yani ikiyüzlü bir kavram. bir şeyi el üstünde tutmaya çalışmak onu pamuklara sarmaya kalkmak gibi. daha aciz bir duruma sürükleyip, ötekileştiriyor halbuki. bir ırka elbette sempati duyulabilir. bu ırktan ziyade kültürüne duyulan sempatidir genellikle. ama siyasi olarak gerilim hattı üzerindeki bir ırkı seviyoruz, onları bağrımıza basalım demek acımasızca. irkından dolayı bir topluluğu acıma göstermek gibi. bir de bu tip kavramlar tek bir kişi üzerinden açıklanmaz. benim kimi seveceğime karar veremez insan tanrı demek saçma. elbette karar veremez ama başlığı okuyup anlamadan atağa geçmek de saçma.