herkes çaresiz gibi hissediyor değil mi? hissedersin.
bu ülkenin sinir uçları gezi olaylarında alındı. hissizleşti insanlar. ama sonsuza kadar böyle gidecek diye bir şey yok.
bu infaz şekli çok acı. nefretle doluyor insan. ama neden bu kadar etkilendik? çünkü terör örgütü başarılı şekilde kayda alıp servis etti. empati yaparak, görsel hafızamıza atarak, hayal ederek çok fazla etkilendik. kayseri'de veya patlama olan herhangi başka bir yerde yanan vücuduyla acı çeken o gencin ağzından da "anne" kelimesi çıktı. sevdiği kadını hayal etti ve öldü. ama biz görmedik, duymadık onu.
unutmayacaksın, hatırlayacak hatırlatacaksın. bir cumartesi akşamı alkolünü alırken aynı görüşe sahip olduğun insanla ülkenin sorunlarından bahsedip rahatlamayacaksın.
olayları göremeyen, görüp de tepki vermeyen hacı amcanın suratına çatır çatır neler hissettiğini söyleyeceksin. merak etme kolay manipüle oluyorlar. gireceksin kıraathaneye konuşacaksın doğru bildiğini.
en azından bunu yapacaksın. istersen, eğer gerçekten istersen bir şeyler yaparsın.
işlek bir yolda yere spreyle "dürüstlük, eğitim, okumak, gözünü açmak vs" ile ilgili etkili cümleler bile yazmak bir şeyleri değiştirebilir. anladınız işte, kelebek etkisi ve istemekten bahsediyorum.
bizim elimizden şu an için sadece mücadele etmek gelir. az veya çok.

bir düşün; o ölen iki askere şu soruyu sorsan ne cevap alırdın? "sizin arkanızdan üzülüp, ağlayalım mı? yoksa mücadele edip savaşalım mı?"
cevabını sen ver.
ve uygula.
başka çaren var mı?