son dönemde izlediğim oyunlar arasında açık ara en iyisi. uzun süredir usulden ayakta alkışlanan oyunlar izleyip duruyordum, bu sefer mert turak'ı çok yürekten ayakta alkışladım.

sahne mert turak ile öyle doluydu ki zaman zaman çok kalabalık bir ekibi izlermiş hissine kapıldım. dahası o kalabalık ekibin bir parçası oldum, savaşın ağırlığını omuzlarımda hissettim. yoğun bir efor harcadı sahnede sanatçı, koltuğumda izlerken yoruldum kendisini.

oyuna dair tek eleştirim, sahnenin çok sıklıkla, neredeyse dakikada bir kez, siyaha düşmesiydi. her siyaha düşüşünde ister istemez gözler sahneden ayrılıp salonda, seyirciler üzerinde bir gezdiriliyordu. bir kopukluk yaşanıyordu, en azından oyunun ilk 10-15 dakikasında.

unutmadan mert turak'ın şahane oyunculuğunun yanında dekor, ışık, efektler ve müzik de çok başarılı, oyun ile uyum içinde. sahnede tek bir kişi varken, bir çatışma sahnesi yaratmak çok da kolay bir şey değil. ekip bu işin altından büyük başarıyla kalkmış.

fırsat yaratabilen herkesin gidip görmesini tavsiye ederim. oyunu fatih reşat nuri sahnesi'nde izledim. oyunu ne kadar beğendiysem, salondan da bir o kadar hoşlanmadım. basık, daracık, buna karşın tıklık tıklım dolu bir salon. izleyici kitlesi de sanata, sanatçıya pek saygılı değil gibi. fikrimce oyun daha güzel bir salonda izlenmeli.

fragman