içimi dökmeye çalışmayalı uzun zaman olmuştu. kendimi, düşüncelere daldıkça damla damla dolan bir çöp gibi hissediyorum. içerisinde bulunduğumuz bu dönem beni gerçekten yordu.

uyuyup uyandıkça, günler birbirini kovaladıkça tek değişen, akıp giden zamanmış gibi geliyor. gün içinde her şey olabildiğince rutine kapıldığı zaman, gözlerin anlık bi dalmasıyla saniyeler yahut yıllar süren bi hayal beni benden alıyor. insanoğlu sadece hayal etmek için yaşayabilir. ancak realitede bu çok farklı. insanların genç yaşta hayalleriyle sınanması sizce de çok korkunç değil mi. genç yaşta hayata küstürülmek beni ürkütüyor! hayatının baharında kuracak, belki de gerçekleştirecek onca hayal varken.

garip ruh halleri içerisindeyiz. kendi yaşantımda bir şeyler oluyor mu olmuyor mu bilmiyorum fakat dünyada her gün onca olay olurken, hayatın böyle sakin akması, insanların strese ve bıkkınlığa bu denli alışması beni delirtiyor. ayrıca herkes kendi derdinde. kimsenin kimseyi düşündüğü yok. hepsi yalan.

birtakım şeyler yaklaşıyor; bunu görmek, hissetmek zor değil. ancak neden bu dünyada binlerce yıl yaşamış da her şarabın tadına bakmış gibi hissediyorum kendimi?

çocukken böyle hissetmezdim. sanırım büyümek, ölümün bir parçası.