annemi, anneannemi, babaannemi, babamdan çok babalık yapan dayımı, çocukluğumu; okuldan kaçıp annemin yanına gitmeyi, ona doya doya sarılmayı, geceleri huysuzluk yapıp yanına yatmayı; anneannemin kuzum diyişini, annemden gizli bana patates kızartışını, onunla sohbet ettiğimdeki sevincini; babaannemin ben salatalık seviyorum diye yanında hep çakı taşıyıp bana sürekli sokaktan kilolarca salatalık alışını, birlikte ceviz altındaki ettiğimiz sohbetleri; dayımın ben rahatsız uyumayayım diye beni kendi yatağına yatırıp kendisinin koltuklarda uyuyuşunu, en çok babama ihtiyaç duyarken onun bana bilmeden babalık yağışını; hepsinin bir arada yanımda oluşunu çok özledim. hepsinin sesini, kokusunu unuttum, annemin numarasını hala ezbere biliyorum, bazen hala annem varmış gibi davranıyorum, bilmeyen insanların sorularına evet kızıyor et yemememe diyorum, sürekli üstümde ondan bi parça taşımaya çalışıyorum, bazen dayanabiliyorum sanıyorum ama hep eksik çok eksik hissediyorum. her yılbaşında nolur durdurun zamanı günler daha fazla geçmesin onların üstüne yıllar binmesin diye çığlık atmak istiyorum, üstünden seneler geçmesin yalvarırım onlarsız geçecek yıllarımla onlardan uzaklaşmak istemiyorum her geçen sene üstüme, kalbime daha da yük oluyor, nereye kadar taşıyabilirim bilmiyorum.