öyle böyle bir hastalık değil bu.... hiç bir şey ağzınıza bu kadar sıçamaz....

dünya ortadan ikiye yarılsın ve ben bu karanlıkta saklanırım dersin... yeter artık dünya bensiz dönsün bir kere de dersin! ölümden korkmazsın. hayata her sabah kaldığı yerden devam etmek sanki bir işkence gelir. tünelin ucunda ise ışık-mışık yok!

nasıl iyileştim bilmiyorum. iyileştim mi onu da bilmiyorum. içilen ilaçlar mı, zorla sosyalleştiren arkadaşlar mı? çıkıyorsun düzlüğe bir şekilde....

ama her an içinde tetikte beklediğini hissediyorum. bazen hafif zorlar.... bazen bir tokat atar sallar.... yok yani kurtuluşun....

beni bana öğrettin be....