bir tanedir. o da "sigara içmeyen mutsuz bir birey olacağıma; az sigara içen mutlu bir birey olmayı tercih ederim" mottosudur.

biraz daha açmak gerekirse; sigarayı bırakmak üzerine defalarca başarısız girişimlerde bulundum. son girişimimde iki gün boyunca hiç sigara içmedim. aşırı asabiyet ve kalp kırma sonucu, kendimce bulduğum mottoyu hayata geçirdim. günde 1.5-2 paket sigara içen ben; günde 6-7 dal sigaraya düştüm. bunu yaparken "mutlaka azaltmalıyım" gibi bir psikolojik baskı yaratmadım kendimde. canım çekerse "az daha bekle" diyerek ötelemeye çalışıyorum; sonra yakıyorum. eğlenmeye gittiğim zaman ise, hiç sınır yok (zaten bu şekilde içmeye başlayınca, fazladan 4-5 dal yakabiliyorsun en fazla).

sabah kalkar kalkmaz iki dal sigara içmeyi bıraktım. artık sadece yemek üstüne ve ara öğün olarak içiyorum. gayet de mutluyum. hiç içmediğim zamanları hatırlayınca ve özellikle de çevremdekilerin de olumlu tepkisini gördükçe; iyi bir karar verdiğimi düşünüyorum.