bence bu kitabı böyle büyüten ve güzel kılan başlıca sebeplerden birisi, kitapta varedilen bütün karakterlerin, 'tip' değil 'karakter' olması. her birinin derinliğine inebiliyor, nefret edebiliyor ya da sevebiliyorsunuz. yani bir ilişkiniz oluyor onlarla. ana karakter raskolnikov'a ise adeta 'dönüşüyor'sunuz. bana öyle olmuştu en azından. içimde tuhaf bir suçluluk duygusuyla yaşamıştım bir süre. ayrıca cinayet olayını kitabın başında gerçekleştirilen dostoyevski, olaya değil olayın etkilerine odaklanmamızı sağlıyor. bence bu da onu özel kılan taraflardan biri. kısacası kitabı elinize alın ve dostoyevski'nin çatlaklarınızdan içeriye sızışının keyfini çıkarın.