ben artık korkuyu;
dışarıdayken internette uyarı niteliğinde bir ihbarı gören yakınlarımın arayıp haber vermesiyle acele etmesi gereken bacaklarımda,
telaşla bindiğim metroda/otobüste acaba canlı bomba var mıdır diye baktığım insanların gözlerinde,
birden duyduğum düşük ya da yüksek sesle içinde kalbimin kuş gibi çırpındığı göğüs kafesimde,
yastığa başımı koyduğumda cevabını alamadığım/bulamadığım bir sürü sorunun döndüğü zihnimde,
sevdiklerimin öğrendiği her kötü haberden sonra beni aradığı zaman duyduğum seslerinde
iliklerime kadar hissediyorum.
bugün de ölmedik evet.
saldırıda hayatını kaybedenlere rahmet yakınlarına da sabır diliyorum. çünkü çok zor.