mavi kısacık saçları, o sonsuzluk gibi gülümsemesiyle tv de izlediğimi hatırlarım. "düşmedim daha" ve "hareket vakti" ile gönlüme tahtını kurmuştu çoktan. dinlediğim her bir şarkısında yerini daha bir sağlamlaştırdı senler içinde...

hayatın ona sunduğu her şeyi dibine kadar yaşamış, alması gereken ne varsa hepsini almış bir kadın. hüzün var ama umutsuzluk yok hayatında.. hatta bir röportajında ;

"kuru mutsuzluğu hiç sevmem. benim mutsuzluğum çok dişidir, üreticidir, sarsıcıdır. ölürken bile umutsuz olmayacağımı düşünüyorum. vedayı da çok güzel kullanıyorum. “her elveda kırık bir merhabadır aslında,” diye bir cümlem var. evet, çok mutsuzum ama çok güzel bir mutsuzluk bu. senden değil ama genel olarak okuyucunun algısında benim umutsuz ve karanlık olduğuma dair yargı var. lunapark gibidir benim yaşadığım alanlar, mumdan nefret ederim. bütün ev ışıl ışıldır." diye anlatır kendini...

onun kadar kendini net anlatıp, bu derece yanlış anlaşılabilen kaç kişi var ki acaba diye düşünmeden edemiyorum.
yazdıklarını ayrı, söylediklerini ayrı sevdiğim kadın. ruhuma ilk dokunanım.