hepimiz başkalarına iyilik yapıp gördüğümüz karşılık sonrası pişman oluyoruz ya da dostça davranıp yine yediğimiz kazıklardan sonra tövbe ediyoruz. sonra da kimseyi sevmemeye başlıyoruz ve iyilik yapmaktan, iyi davranmaktan vazgeçerek bir bakıma onlar gibi oluyoruz. aslında kimsenin kötü olarak doğmadığı, ailesi ve yaşadığı olaylar yüzünden bu hale geldiği gerçeğini bilerek yine de sevmek gerek sanırım. ama tabii ki sevmek, hayatında bulundurmayı gerektirmez. bir insandan zarar göreceğini bile bile hayatında bulundurmak da enaylik olur biraz.