bugün hakkında biriyle konuşurken burada da sonunda başlığını açılmış bulduğum film.kim açtıysa allah razı olsun (*:swh)

şifremi unuttuğum için bilgisayardan girip paylaşım yapamama acısını şimdi gönül rahatlığıyla cümlelere dökebilirim.izleyişimin üzerinden uzun zaman geçtiği için yönetmene olan kızgınlığımda bir azalma olduysa da serzenişte bulunmadan edemeyeceğim. bu mudur bir haunting love story?!

filmin başları inanılmaz derecede kopuk.evli çiftin birbirine aşık olup olmadığını bile anlayamadığınız bir kopukluk bu. yukarıdaki entryde belirtildiği gibi o kadar donuk ki her şey ve tabi ki rooney mara kadının ne hissettiğini anlamak mümkün değil. casey affleck’i de sevdiğimi söyleyemem. iki donuğu bir araya getirmişler ve sonuç; tam bir boşluk.

esas karakter hayaletimizin donukluğu ise müthiş ona laf yok o her şeyi izlemekle lanetlenmiş bir hayalet zaten. üstelik şirin mi şirin çarşaflı bir hayalet ki bu noktada hayalet stylingine bayıldığımı inkar edemem. nitekim hayaletin yaşadığı bütün yalnızlığı, sıkışmışlığı, hüznü, başkalaşımı o çarşaf üzerinden dahi anlayabildik. filmin rooney mara’lı kısımları ne kadar kötüyse hayalet kısımları da o kadar iyi. insanı hem her şeyin ne kadar da önemsiz olduğunu sorgulatırken hem de aynı zamanda bir şeyler yapması gerektiği konusunda içini sıkan bir dengede bırakması garipti.

yalnız yönetmene bir çift lafım var. sen niye o notu bize göstermiyosun ya! o notta gerçekten bir şey, yazı ya da resim -küçük bir ev resmi mesela- ucundan kenarından görseydik nolurdu ha nolurdu! her önemli detayı aman izleyici merak etsin düşünsün şeklinde muğlak bırakanlardan nefret ediyorum.

neyse, film için iyi olabilecekken vasat kalmış ama en azından kendine özgü diyebiliriz.puanım 6.8