benim için affetmek hem çok kolay hem de çok zor.

aslında bir gülüş, bir sarılış, bir çift tatlı söz gönlümü almaya yeter. kızgınlığım kalmaz kırgınlığımın belki izi kalır ama zamanla silinir o da.

bazen affedemediğim zamanlar da oluyor ne kadar istesem de yapamadığım durumlar. bir daha asla görüşmeyeceğim bir insan mesela. ne yüzünü göreceğim ne sesini duyacağım. yok işte hayatımda. niye affedip zihnimden de silemiyorum anlamıyorum. umrunda bile değil belki benim onu affedip affetmemem. belki çoktan unuttu aklına bile gelmiyorum. affedersem kendime saygım azalır diye korkuyorum galiba içten içe. ruhen yakasını bırakmıyorum o insanın. aslında kendimin. niye bunu kendime yapıyorum hiç bilmiyorum.