ayrılık denince benim aklıma binlerce teşekkürle, minnetle ve geçirilen güzel günleri anımsayarak, "ilacını almayı unutma, şu konuda buna dikkat et, o kafana taktığını da çok takma çünkü muhtemelen şöyle sonuçlanacak. kendine dikkat et, yemek yemeyi unutma. bi derdin olduğunda bana yaz." diyerek ayrıldığım eski sevgilim ve ağlamaktan yorulup uyuyakaldığım sabahın altısı geliyor. aylar sonra her şey çok yolundayken akla gelen bi şeyle bomboş sokakta kaldırıma oturup ağlamak geliyor. en çok da büyümek geliyor. güzel şeylere zar zor da olsa veda edebilmek geliyor. ama asıl ayrılık her anı en ince detayına kadar hatırladığın ama kalbinde tek bir sızı olmadığını anladığın an gerçekleşiyor. en çok o zaman ayrılıyorsun karşındakinden.