lise yılları, kafa yere eğilmiş kendi halimde müziğimi dinlerken yolun uzağında birini görüp babama benzettim. ne geziyor bu saatte işte olması lazımdı gibisinden düşünmekteyim. o anda yanımda geçen adam "voooo" diye bir ses çıkardı. büyük şaşkınlıkla döndüm birden, meğer voo diyen adam babammış. babam da aile fertleriyle pek muhabbet etmez. sonrasında zorla nereye böyle falan dedim. sanki görüşmeyi kestiğim eski arkadaşımmış gibi muhabbet ettik.
sene içerisinde aynı yolda birkaç kez daha karşılaştık fakat bu sefer yolun karşısında oldu bu karşılaşmalar. ikimiz de muhabbet etmek yerine elimizi kafamıza götürerek asker selamı benzeri selamlar verdik birbirimize. şimdi bi düşündüm de gerçekten garip zamanlarmış.