-
ruh dediğimiz şey elle dokunulmaz gözle görülmez bir şey değil mi zaten? bir insanın ruhundan bahsederken, onun duyguları, düşünceleri, karakteri toplamından bahsetmiyor muyuz? normal olan da bu değil mi ki? ben mi çok yanlış geldim yoksa? kalbiniz, tüm benliğinizle severken önceliğiniz o kişinin dış görünüşüne mi odaklanıyor sadece. tamam o çekim önemli belki ama bedenden başlarsak sevmeye nasıl olacak bu işler? aşık olmak, sevmek direkt ruhla bağlantılı değil mi ki?
bir insanın ruhunu sevmek, onu tümüyle sevebilmek demek. sen onu kusurları, yanlışları, herşeyiyle beraber sevebiliyorsun demek.
aşk, sevgi dediğimiz şeyler bu kadar zor ve zorlama olmamalı. ya ben yanlış zamanda geldim dünyaya, ya da dünya zannettiğimden çok çok başka... -
ruhunu bilemem ama zekasını fiziğinden daha çok sevdiğim gerçektir. -
genelde öyle olmaz mı zaten? ruhunu seversin, kendininkinin yanıbaşına koyar, dünyayı gezdirmek istersin. alır, sahibi olur, hükmedersin. bilmediğin yerler keşfedersin. öğrenirsin. sınırı yoktur öğrenmenin. sonra dalarsın gözlerine, ruhunun aynasına. kirpiklerine dokunmak istersin ki bilesin; neymiş, kimmiş bu ruhun aynasını koruyan şeyler diye. ben bu kirpiklere bile hayran kaldıysam bunun sevmekle bir ilgisi olmalı dersin. sonra o kirpikleri de gittiğin her yere götürmek istersin. ve alır, sahibi olur, hükmedersin.
ta ki söz konusu iki ruhtan biri kararıncaya kadar. hangisi olduğunun bir önemi kalmaz. uçar gider ikisi de uzaklara ağır ağır. bir süre ortalıkta görünmez. onu aramak da ayrı bir maceradır. ruhun bir yerlerde yapayalnız savrulmaktadır ve artık eve dönme vakti gelmiştir. gelir de zaten. her zaman gelir. artık huzurla uyuyabilirsin demektir bu.
sonra macera yeniden başlar. -
bence insanın ruhunu başka bir insan kolayca bulamaz bulsa bile sevebilir mi bilemem. kendim olarak ruhumu göstermem. göstermek istediğim şekilde gösteririm. ama aslı daima başkadır. sevmeyin sevmeyin -
ruhunu sevmek herşeyi beraberinde getiriyor. -
asla anlayamayacağım duygudur.
ruhunu sevmek ne olabilir ki?
ben bir insanın kafasını,düşünce yapısını sever,kendime yakın bulduğumla da yakın olurum.
belki de budur.
tabii bunu nornlar yazdıysa yapılacak bir şey yoktur.
çünkü nornlar'ın ördüğü örülmüştür,sökülemez. -
gerçek aşka giden yoldur. -
çağımız gereği önce görsellik önemliyken asıl önemli olanın ruh güzelliği olduğunu unuttuk. benim için kültür seviyesi ve zekası tipten daha önde geliyor. şimdiye kadar da bunun bi zararını görmedim. hiç olmazsa herkesin ölüp bittiği tiplerle oturucam diye onların zeka yoksunu sohbetlerine maruz kalmadım.
birinin ruhunu benimsedin mi devamı gelir. zaten sevdiğin kişi gözüne en güzel/en yakışıklı kişi olarak gelmez mi? -
- herkes öldürür sevdiğini derken şaka yapmıyordum. -
tam olarak kişinin kendisine karakterine güvendiğin zaman gerçekeleşecek sevgi türüdür. bu aşamada tipin hiç bir önemi kalmayacaktır çünkü siz o kişinin fikirlerini düşüncelerini kendisinden daha fazla sevmeye başlamışsınızdır.