sartre'ın (bkz: bulantı) ile çerçevesini çizdiği varoluşçuluk felsefesinin öykülere yedirme denemesi denilebilir. açık şekilde zorlama olmuş, hatta bulantı'da ben de bir öykü kitabı yazmalıyım, insanlar beni düşünmeli tarzında bakışıyla ortaya çıkardığı açıkça görülüyor.

hikayelerde hikayelerden çok verilmek istenen mesaj(varoluşçuluk) düşünülmüş. bu mesaj da bir türlü okuyucuya geçmiyor yahu hissiyle alabildiğine uzatılmış. bu tarz kaygılı kitaplarda sanki birisi bana bir şey pazarlıyor gibi hissediyorum. hele bir yöneticinin çocukluğu hikayesinde baygınlık geçirmek üzereydim bitmek bilmedi.

bulantıda hiç değilse bir keyif almıştım bu 5 hikaye beni sarmadı açıkçası. kim bilir belki de bulantının ününü nakite çevirmek için mi yazmıştır. tabi kitabı okumayın demiyorum şahsi kanaatim bu yönde okunsun elbette, aradan çıkarılsın.