ya yalnızken ağlıyorum ya da sevgilimin yanında.

hayat bazen çok yoruyor, gelecek kaygıysıydı, oydu, buydu derken deşarj oluyor insan ağlayınca. yalnızken de sevgilimleyken de kendimi toplumdan soyutlanmış hissettiğimden sadece bu anlarda ağlayabiliyorum sanırım. nasıl derseniz, zaten yalnızken yalnızsındır, etrafında sadece 'sen' varsındır. sevgilimleyken de kendimi sadece ona odakladığımdan çevre umrumda olmuyor sanırım.
bu arada çok seviyorum be, bazen öyle bir gülümseyip bakıyor ki tatlı tatlı mutluluktan bile gözlerim doluyor durduk yere karşısında, güzelim benim :)