çocukluğumda dama çıkar tek başıma güneşin battigi yerlere, yani batiya bakar, sira sira gelen şehirleri hayal ederdim. evvela adana, ankara, istanbul, avrupa ve amerika kıtası şehirleri... hayalim gezerken ben de kendimi eli kolu bağlı hissederdim. güneşin batması bana hep kasvet vermistir o yuzden.
(bkz: la uhibbul afilin)