işitme engelliler için oluşturulmuş alfabe ve işaretlerle aslında bir "elleri konuşturma sanatı"dır.
eksiz bağsız sade güzel bir dildir.

bilinenin aksine sadece ellerle konuşmazsınız. işareti bilmeden bile mimiklerle karşıdakine anlatabilirsiniz. mimik olmadan başarılı bir işaret dili iletişimi kurulamaz.

ayrıca işitme engellilerin çoğu - özellikle okulda özel eğitim görmüş olanlar- dudak okuyabilir. bu yüzden bir yandan da düzgün dudak hareketleriyle, gerekirse heceleyerek konuşmak gereklidir.

öğreninceye kadar hep evrensel bir dil olduğunu düşündüm ama ülkeler arası farklılıkları bırakın 2 işitme engelli okulunun öğrettiği işaretler bile birbirinden farklı. istanbulun anadolu yakası ve avrupa yakasında bir kelimenin çok farklı işaretleri olabiliyor mesela.

bazı kelimelerin bir dayanağı var akılda kalıcı olabiliyor. ancak çoğu kelimeyi bir mantığa oturtamıyorsunuz kullandıkça aklınızda kalıyor.

milli eğitim bakanlığının çıkardığı bir işaret dili sözlüğü var. ancak sözlükte genellikle ankarada kullanılan işaretler var istanbulda birine o işareti yaptığınızda anlamayabiliyor bile.

işaret dili öğrenmek keyifli ama çok çalışmayı sürekli kendi kendine ve ayna karşısında olsa bile pratik yapmayı gerektiriyor. ben işaret diliyle anlaşacak birini bulamadığımda kendi kendime şarkıları işaret diline çevirerek pratik yaptım bu şekilde ilerleyebildim. öğrenenler için bu yöntemi önerebilirim.

ismek ve halk eğitim merkezleri işaret dili kursları açıyor. engelliler merkezlerinde de kurslar açılıyor ancak bu ismek gibi sertifika veremiyor. daha doğrusu milli eğitim ismek ve halk eğitim dışındaki kurumların verdiği sertiikayı kabul etmiyor.

ancak tercüman olmak isterseniz - ki türkiyede işaret dili tercümanı sayısı çok çok az- iş çok zor: ilk kurdan sonra 2 kur daha tercümanlık kursu almanız gerekiyor ve milli eğitim bakanlığının açtığı sınava giriyorsunuz ki çok zor, tüm sözlüğü ezberlemeniz gereken, duraklamayacağınız, mimiğinize dikkat edeceğiniz bir sınav. her yıl geçebilen sayısı çok az malesef.