karşımdaki kişiye anlattığım durumu anlamak istediği şekilde anladığını gördüğümden beri kendi kendime konuşurum. çünkü tam anlamıyla bir ben bilirim içimde neler döndüğünü, nelere yandığımı, nelere sevindiğimi.. yanlış yargılanmak değil derdim, cümlelerin boşa çıktığını görmüş olmanın verdiği hüzün. bu yüzden insanın biraz vicdanı, biraz doğru bakış açısı oldu mu en iyi dostu kendisi bile olabilir kişinin. işin içinden çıkılamadığı zaman güvenilen bir dostunun var olması gibi bir şansın varsa onada durumu anlatırsın iş hallolur, en güzeli budur işte.