albert camus'nün okuduğum en depresif romanı. kitabı 18 gibi ilginç bir yaşta okumuş olmam onu tekrar okumam gerektiğini düşündürmüyor değil. yıllar yıllar evvelden aklımda kalanlara gelecek olursam:

!---- spoiler ----!

kitap iki bölümden oluşuyor. ilk bölümde kahramanımız sakat bir arkadaşını onun isteği üzerine para karşılığında öldürerek hem arkadaşını mutlu ediyor hem de kendisini mutlu edebilecek zamanı sağlayacak paraya çalışmadan sahip oluyor. ardından kitabın ikinci bölümünde eline geçen parayla orta avrupa'yı trenle geziyor. allah'ım insanın yalnızlığını sanırsam en etkili bir şekilde bu romanda okudum. o tren yolculukları ve sokaklarda boş beleş bir şekilde gezinmesi, tanımadığı, bilmediği kafelerde ve restoranlarda akşam yemeklerini yemesi kabus gibi gelmişti bana. ardından kahramanın yolculuğu bitince de gerisin geri cezayir'e taşınıyor ve ben de en sonunda kahramanın mutluluğa ulaşığını hayal etmekle kalıyorum.

!---- spoiler ----!