şu dünyanın en büyük belirsizliğine adım atmaktır. kendimiz için yalnızca o an acı çeker miyim endişesi ağır basıyor olabilir. ancak en yakınlarımızdan birinin kaybında, onsuzluğa nasıl alışacağımız, özlem, üzüntü, endişe karman çorman bir his salatasına dönüşüyor yüreğimiz. acısına şahit olmak bambaşka bir zulüm.
ölmek tek kelime, ardı koskocaman bir karanlık.
elimizdeki tek gerçek henüz bu eylem gerçekleşmeden yanımızda olanların her saniye değerini bilebilmek. (babamı geçen yıl kaybettim, henüz acımda değişen bir şey yok, ama insan alışıyormuş maalesef)

epiküros'un sözü gelir hep aklıma; " ben varsam ölüm yok, ölüm varsa ben yokum".
nasıl olacağı, ne zaman olacağı, olduktan sonra ne olacağı ne kadar bilinmese de, elbet olacağı da o denli kesindir ama insan yine de hiç olmayacakmış gibi zihninin derinlerine iter bazen. yapmamak lazımmış.