adının hakkını veren şarkılardan biri. ana riffi duyduğu an heyecanlanmayan az insan vardır. dave'in sesinde adeta öfke vardır bunu söylerken. çok net ve keskin şekilde söyler her kelimeyi. böyle bir riffin üzerine de bu olmalıydı zaten. kesinlikle saygı duyulması gereken bir eser. her noktası amacına hizmet ediyor resmen. yıkım hareketiyle uyumlu bir riff, arkasından çatır çatır gelen bass, sözler, mükemmel solo ve pat diye gelen bir son.

akustik performansı da mutlaka izlenmeli. bir akustik performans ne kadar sert olabilirin cevabı gibidir. bassın yine etkisi var tabi ki. o soloyu akustik gitarla atan chris brodericke de saygılarımı sunmam gerek.