türkiye gibi üçüncü dünya ülkelerinde hayat özellikle kadınlar için zorlaşmaya başlıyor. aileniz, akrabalar, arkadaşlar sizden artık evlenip çoluk çocuğa karışmanızı bekler hale geliyor. bunu yapmadığınızda toplum sizi çürük ''mal'' olarak görmeye başlıyor. çünkü üzerinize düşen en önemli görevi, üreyip aile kurma görevini yapmamış oluyorsunuz. etrafınızı sadece kocalarından ya da çocuklarından bahseden ve evlendikleri için ne kadar mutlu olduklarını kanıtlamaya çalışan kadınlar sarıyor. sonra sorgulamaya başlıyorsunuz, ya ben de böyle olursam? bir birey, bir kadın olmaktan çıkıp sadece bir anne, bir eş kılığına bürünürsem? insanlardan beklentileriniz azalıyor, aptallığa karşı tahammülünüz de. gerçekten ne istediğinizi anlamaya başlıyorsunuz, kendinize olan güveniniz artıyor ama biraz daha yalnızlaşıyorsunuz. ve anlıyorsunuz ki aslında hiçbir şey için geç değil. nasıl yaşamak istiyorsanız öyle yaşamalısınız, herkese ve her şeye rağmen.