oturmuşuz deniz kenarında bir masaya… deniz durgun, sakin. akşamüstü. güneş batmaya yakın…
masa uzun, mavi örtüleri var. kalabalıkmışız aslında ama birileri kalkmış. bir elin parmak sayısından azız. rakıların son yudumları. mezeler tabaklarda “anca sıyrılmalık” kalmış. herkeste keyifli bir gülümseme var; çakırkeyif olma hali…
şarkıya minik minik eşlik ediyoruz; minicik bir sesle… naif, hafif… yükselen ses yok hiç.
son bir tokuşturuluyor bardaklar “korkma, yanımda kal” derken… “bize bir şey olmaz” derkense yükseliyor sesler… “deniz başlıyor” diyor ve sessizleşiyor herkes… şarkı bitiyor ve zengin kalkışı yapıyoruz.

“madem yalnız değiliz, bize bir şey olmaz…”