romantik acıların, idealist bakış açılarının tozunu attırdığı bu ortamda daha vıcık vıcık bir dertle geliyorum. bütün yoksulluğumun, sağlık sorunlarımın, gelecek kaygısının önüne koyduğum jöle tadında bir dertle geliyorum!

ev yakınlarında gördüğüm bir yavru kedi için (evet mutlu olsa bile) her haftayı kendime zehir ediyorum. zayıf, habersiz bu yavruyu çocukların kontrolsüz sevgisine ve tanrısal merhametsizliklerine, sıcak yada soğuk havaya, annesini kaybetmiş olma ihtimaline, yiyecek bulamayıp ölme ihtimaline terkettiğim için çektiğim acı somutlaşıp midemle boğazım arasında gidip geliyor. ben ki ne bir cenazede üzüntü nede bir düğünde sevinç emaresi gösteremeyen adamım. var mı bu hastalığın bir çözümü?