okuduğum ilk bukowski romanı.
çılgınca ygs denemelerinin çözüldüğü bir 12. sınıf zamanı dershanede bir arkadaşımın elinde gördüm bu kitabı. kapağının rengi ve tasarımı ilgimi çekti, adı da ilginçti. bir işçi problemi sorusundaki "o" harflerinin içini doldurup soruyla bakışmaktan oluşan vakit öldürüşüme ara verip kitaba bir göz atayım dedim. arkadaş anlattı, elden ele dolaşıyormuş kitap, her okuyan adını yazıp başkasına veriyormuş, bitince sana vereyim dedi. neyse aldım kitabı 1-2 gün sonra. daha önce de hiç bukowski okumamışım, dersi falan bırakıp okulda kalorifere yaslanıp sıranın altından okumak suretiyle kısa sürede bitirdim. kısa, süssüz ve net cümleler art arda akıp gitti resmen, okuduğum en akıcı kitaptı dolayısıyla ortalama okuma hızıma oranla epey kısa sürede bitti.
pek çok kişi için çok derin bir anlamı olmayacak bir romandır büyük ihtimalle, keyifle okunup "bukowski işte!" denilip geçilecektir. ya da öyle değildir bilmiyorum. ama hayatımın en saçma dönemlerinden birinde, hiç yapmak istemediğim şeyleri, yapmak istemediğim bir zamanda yaparken böyle kader ağlarından elime geçince ben de biraz romantik yaklaştım sanırım ve benim için en değerli kitaplardan biri oldu. bambaşka bir yaşam felsefesi ve biçimi vardı çünkü, daha gamsız daha acısız geldi bana. iki seçenek belirdi gözümün önünde; bukowski gibi yaşamak ya da mutsuz yaşamak.
ayrıca son cümlesi sinirlerimi bozmuş ve bana sınıfın ortasında kahkaha attırmıştır.