ruh göçebeleridir.

demek istediğim,bir ruh göçebesi kendini hiç bir yere ait hissetmez,kendinden başka.

sadece kendisini sahiplenir,kendisiyle avunur. içinde bulunduğu dünya onun için bir fanustur,içinde hapsedilmiştir.

böyle insanlar için ölümden sonrası da yoktur,o yüzden onlara göre bu tutsaklıklarından kurtuldukları an,bir ton hiçsizlik içine düşecekler ve bir hiç olacaklardır.

kısacası,(bkz: iki ucu boklu değnek)

hayat böyle insanların yüzüne hiç gülmez.her gittiği yerde,oradan ayrılmadan önce son bir kez arkalarına baktıklarında, çuval çuval acı ve hayal kırıklığı göreceklerdir.

ağaçlar mı? onların üzerinde şakıyan ebabiller mi?
rüzgarın eşliğinde raks eden çiçekler mi?

hayır.
sadece acı ve hayal kırıklığı.