bir dönemin efsanesi bir adam. yalnızca düşünceleri değil, o düşüncelerin kendi içlerinde ve bütün olarak sarsılmaz bir tutarlılığa sahip oluşu, ömrü boyunca kendini geliştirip eleştirdiği-nefret ettiği hatalara asla düşmemiş oluşu(döneklik modasından nasiplenmemiş, yirim), ve ve ve, bu düşünceleri insanlara aktarırken kullandığı üslup.. çok şey var onu "efsane" yapan.

düşünsenize, adamın biri çıkıp doğal afetleri ne kadar çok sevdiğinden, bir yangın çıktığını öğrendiği anda onun büyümesini ve yayılmasını ve öldürmeye hunharca devam etmesini delice arzuladığından, haberlerde trafik kazaları(mümkünse zincirleme, bol kanlı), kafa kesen ve kafası kesilen insanlar görmekten mutluluk duyduğundan bahsedecek ve bu adamın böylesine nefret ettiği insan populasyonuna kesinlikle dahil olan bir grup seyirci, bu anlatılanların çeyreği kendilerine ya da bir yakınlarına dokunduğunda yaşayacakları dehşeti düşünmeksizin kahkahalarla gülecekler?! bu adam bunu yaptı. bu adam "bir avuç aptal" diye tanımlayacağı o insan topluluğuna "bu bizim yapabildiğimizin en iyisi. sorun siyasetçilerde değil, toplumda, ülkede, hepinizde. size bir şey söyleyeyim mi, boka batmışsınız, umudu siktir edin." dedi ve o insanlar alkışladılar. umudumla, yaşama içgüdülerimle, kafa kesenlere duyduğum nefret ve kafamın kesilmesi düşüncesinin yarattığı korkuyla bile bu adama hay ra nım. çünkü gerçek. ne söylüyorsa gerçek ve dostlarım, "gerçek her şeyin babasıdır. zavallı egolarımızın bile."

göndermemi de yaptım, gönül rahatlığıylan entrimi noktalayabilirim. hoşçakalın. *