mutlu zamanlarda yapılamayacak eylem.
en azından ben yapamıyorum.
bakın ne diyeceğim.
aylak adam'dan bir alıntı geldi aklıma.

"dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir gemide yürür gibiyiz. tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. tramvaylardaki tutamaklar gibi. uzanır tutunurlar. kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına."

işte bende yazma eylemine tutunacak bir dal gibi bakıyorum. sanki o dal olmasa çoktan çukurun dibini boylamışım, varlığımın izi yok.