bana hep uyusturucuyu hatırlatır. yükselip havalarda süzülürsünüz. bazen sevgiyle gelir, bazen başarıyla ama her şekilde size bir şeyler katar ve tebrikler artık kaybedecek şeyleriniz vardır.
sonrasındaysa kaybetmekten korktuğunuz şeylerin/insanların sizi acizleştirdiğini görmeye mecbur kalırsınız. birazcık da şanssızsanız, kaybedersiniz.
işte o zaman düşüş başlar. özlem, acı vb duygular tarafından ele geçirilip keşke hiç yaşamasaydım dersiniz.
benim için mutluluk, mutsuzluktan daha korkulası bir durum. mutsuzken kuyunun dibindesin. korkacak ne olabilir ki, kaybedecek?
küçükken düşünürdüm, hala da düşünürüm, bir insan mutlu olmayı değil de mutsuz olmayı seçemez mi? mutsuzluk güvenli ve daimi çünkü. üzerinde hakimiyet kurmak daha kolay, uysal. ama bu durum bedene işlemiyor ne yazık ki. mutsuzluk ve stres, bedeni zihni açtığı kadar açamıyor. hastalıklar geliyor, uykusuzluk geliyor. yani acılara bile tutunamıyoruz adam akıllı.
mutluluk karşısında elimiz kolumuz bağlı yani. geliyor, gidiyor, izliyoruz.