istanbulda mayıs sıcağında ulan kalksam gitsem ya işte ne duruyorum diye insanı gaza getirir. hiç bilmezdim o şehri bu kadar seveceğimi özleyeceğimi...

yine aynı tadı bulur muyum bilmiyorum ama bir akşam bahçelinin sokaklarında kaybolarak yürümeyi, hamamönünde sahur vakti ankara simidinin yanında demli çay içmeyi ne kadar da isterim... yalnız da olsam olsun, ankarada hiç mi yalnız olmadık sanki...

ama yine de şu söz ne kadar doğru di mi... : "çünkü ankara her şeyden önce arkadaşlıktır."