çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi

ilk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim

uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor

ve korkularla yine sana doğru koşuyorum

hep aynı soru düşüncemde “ya severse”

o zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni

ilk defa yenileceğimi anlıyorum

karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların, ellerin bunu söylüyorbana

seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum

önceleri hiç bilmediğim adını, şimdi binlerce defa tekrarlıyor dudaklarım

gün oluyor bir tabloyu seyredercesine mutlu heyecanlarla doluyorum karşında

gün oluyor eski bir yunan heykelin ölümsüz güzelliğiyle büyülüyorsun beni

gözlerin gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor

beni sevmediğin sevmeyeceğin

o zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin

insan nasıl gökyüzüne baktığı zaman

bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa

güzelliğinde bana aynı şeyleri düşündürüyor

gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle

dudaklarında çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde

nereye gitsen kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin

sonra kendine has kokun, kokuların en çıldırtıcısı, en tahrik edicisive gözlerin…

esmer bir akşamüstünün serin hüznünü getiren gözlerin

görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor

uzaklaştıkça yaklaşıyor uzak

işin en kötüsü yaklaştıkça da uzaklaşmaktan korkuyorum

belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim

ne sana nede senden başkasına…

düşün ki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum

sanki söylediğim anda her şey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluverecekmiş gibi geliyor

bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin

bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor fakat anlatamıyorum

galiba asıl korku sevmek değil onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu

küçük aldanmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor

düştüğümüz bir çıkmazda bir teselli arıyoruz kendimize

belki de aynı korkular içindeyiz seninle, bir birimizden haberimiz yok

sevmek…

seni alabildiğine sevmek…

hiçbir şeyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek

tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere

orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile

seninle sensiz olamamak…

sonrada sensiz edemediğimi, edemeyeceğimi söyleyememek sana

susmak…

susmak…

korkudan ölünceye kadar…

(çaresizlik - ümit yaşar oğuzcan)