kaliteden anlayan insanların olmamasından kaynaklanan olay. dünya standartlarında müzik yapan nice sanatçımız var. ama demet akalın bir şarkı çıkartır, gülşen bir düet yapar milyonlar kazanır, bizim garibanlar da küçük kalabalıklara bar konserleri verirler. arada bir konser afişlerini görürsünüz sosyal medyada "öf kim abi bu ya" der geçersiniz. o konsere gitseniz neler görüp neler dinleyeceksiniz hiç bilmezsiniz halbuki. 5 dakika boyunca aynı melodi üzerine dönen aşklı meşkli sözleri bıkmadan usanmadan dinlersiniz ama gitar ve davulun efsane uyumlu olduğu, sözlerinin insanın en ilkel duygularından en modern endişelerine kadar her noktasına dokunduğu şarkıları yapan insanları "sıkıcı" diye nitelendirip umursamazsınız bile. ister rock/metal, ister blues olsun hiçbir şarkı "sıkıcı" ya da "kafa ütülüyor" olarak nitelendirilerek bir kenara atılamaz. müzikaliteden anlamayan, sadece sözlere anlam yükleyen bir milletiz bu bariz. ama dediğim gibi efsane sözler de oluyor zaten bu şarkılarda. en basit örnek olarak bir ara gittiğim bir tiyatro topluluğunda herkes sırayla bir cümle söylüyordu sahneye çıkıp. ben pentagram'ın şarkısından bir cümle söyleyip indim gayet sakince. kalabalıktan uuuu diye bir ses yükseldi. onca insana gelmeyen tepkiyi tek cümleyle aldı. sözlerin etkileyiciliği böyleyken, bazen sözleri duymayıp sadece alttaki müziği dinlediğim onlarca şarkı var. eğer halkımız gerçek müziğin kıymetini anlamaya başlarsa bu adamlar da değerlenir diye ümit ediyorum. ama bu gidişle zor gibi.